نهج سعادت

عید بزرگ مبعث را شادباش می­گوییم

امیرمؤمنان، علی ـ علیه السلام ـ زمانه بعثت را چنین وصف می­کند:

أَرْسَلَهُ عَلَى حِینِ فَتْرَةٍ مِنَ الرُّسُلِ وَ طُولِ هَجْعَةٍ مِنَ الْأُمَمِ‏ وَ اعْتِزَامٍ مِنَ الْفِتَنِ وَ انْتِشَارٍ مِنَ الْأُمُورِ وَ تَلَظٍّ مِنَ الْحُرُوبِ وَ الدُّنْیَا کَاسِفَةُ النُّورِ ظَاهِرَةُ الْغُرُورِ عَلَى حِینِ اصْفِرَارٍ مِنْ وَرَقِهَا وَ إِیَاسٍ مِنْ ثَمَرِهَا وَ [إِعْوَارٍ اغْوِرَارٍ مِنْ مَائِهَا قَدْ دَرَسَتْ مَنَارُ الْهُدَى وَ ظَهَرَتْ أَعْلَامُ الرَّدَى فَهِیَ مُتَجَهِّمَةٌ لِأَهْلِهَا عَابِسَةٌ فِی وَجْهِ طَالِبِهَا ثَمَرُهَا الْفِتْنَةُ وَ طَعَامُهَا الْجِیفَةُ وَ شِعَارُهَا الْخَوْفُ وَ دِثَارُهَا السَّیْفُ. (نهج­البلاغة، خطبه 89) 

او را زمانه­ای فرستاد که از آمدن پیامبران زمانی گذشته، امت­ها در سر شب، درازخفته بودند و بر فتنه­ها آهنگ استوار کرده. کارها از هم گسیخته، آتش جنگ­ها زبانه کشیده، دنیا اندک فروغ و پیدا فریب شده بود. روزگاری که برگ­هایش زرد، دست امید از بار و برش بریده و آبش فرو رفته بود. گلدسته هدایت از میان رفته بود و نشانه­های پستی آشکار. دنیا به مردمانش یورش برده و به خواهانش روی ترش کرده بود. بارَش اندوه و بلا، خوردنی اش مردار، لباس زیرنش ترس بود و جامه روینش شمشیر.